Ik zit hier op de stoel
Eindelijk rust ik uit na een week
Waarin alleen maar gepresteerd moet worden.

Ik mag dan eindelijk uitrusten
Maar toch voel ik me schuldig

Het is de wereld die mij dit aandoet.
We leven tegenwoordig in een land
En wereld waar alles draait om carrière
En iedereen loopt zijn poten uit zijn lijf
allemaal voor de verdomde 24-uurs economie,
geen leven altijd beschikbaar zijn
niet werken om te leven,
maar leven om werken


Kunnen we dan noch wel spreken van personen
Is het niet zo dat we allemaal speelballen zijn
Van iets dat we niet kunnen zien.
Waarom zou iemand dit zichzelf aandoen
Laten we toch eens rust nemen.
Ik ben moe maar ik moet wat doen
Ik moet rusten