Voorbij...
Ik kijk in de spiegel.
Mijn spiegelbeeld staart terug.
Verborgen pijn,verdriet en eenzaamheid komen boven.
De emoties die ik het liefst vermijd.
Ik draag ze mee, de tijd door.
Die laatste kille blik, die laatste lach…een herinnering.
De wijzers van de klok tikken terwijl ik staar.
Ik staar in het verleden, een leegte.
Om maar die herinneringen te voelen.
Zoute tranen plakken op mijn huid.
En ik besef, het is over, maar nog niet voorbij…
Mijn spiegelbeeld staart terug.
Verborgen pijn,verdriet en eenzaamheid komen boven.
De emoties die ik het liefst vermijd.
Ik draag ze mee, de tijd door.
Die laatste kille blik, die laatste lach…een herinnering.
De wijzers van de klok tikken terwijl ik staar.
Ik staar in het verleden, een leegte.
Om maar die herinneringen te voelen.
Zoute tranen plakken op mijn huid.
En ik besef, het is over, maar nog niet voorbij…
Reacties op dit gedicht
| anne(17): | Woensdag, april 19, 2006 20:02 |
| Mooi geschreven, vooral die laatste zin! Het heeft tijd nodig en zal nooit helemaal voorbij zijn, maar je leert ermee leven en de pijn zal verzachten... Sterkte Liefs anne |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kimberleytjuh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2006 | ||
| Thema's: | ||