ariadne
als een standbeeld
haast van eeuwen
staat zij
in de kille winterregen
op haar lippen nog
zijn woorden
gevangen in het kleine beetje wit
van haar gedachtenrimpels
ee warm straaltje
-geel vocht-
druipt langs haar benen
naar beneden
haast van eeuwen
staat zij
in de kille winterregen
op haar lippen nog
zijn woorden
gevangen in het kleine beetje wit
van haar gedachtenrimpels
ee warm straaltje
-geel vocht-
druipt langs haar benen
naar beneden
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, november 28, 2001 00:19 |
| In de steek gelaten, achtergelaten wachtend, onterend. |
|
| lien: | Maandag, november 26, 2001 13:33 |
| het einde was hard bedoeld, dus denk ik dat ik het toch zo maar laat staan, in elk geval bedankt voor de comment, want zo zie ik ook eens hoe andere mensen mijn hersenspinsels zien... | |
| Albrecht Paul: | Maandag, november 26, 2001 13:20 |
| Wat een ontluisterend einde, Lien. Zo wordt het wel heel hard. Het kan natuurlijk een standbeeld zijn waar een hond voorbijkwam. 'Druipt langs haar voetstuk naar beneden' - dan is er meer hint en blijft het toch dubbelzinnig. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lien | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 november 2001 | ||
| Thema's: | ||