Tunnel zonder hoop
Voor de eerste keer sinds lange tijd
Hoorde ik het kloppen van mijn hart.
Ik voelde me leven.
Dat maakte me gelukkig.
Ik kon eindelijk een nauwelijks zichtbaar lichtje zien
Aan het eind van deze tunnel vol verdriet.
Tunnel zonder hoop.
Het lichtje en ik boksten.
Ik was bang.
Ik had het koud.
De ondoordringbare, overanderlijke stilte,
Maakte me bang.
De angst is weer terug.
Toen doorbrak ik de zogenaamde "onveranderlijke stilte".
Ik het het hardop en duidelijk gezegd.
Om beter te horen wat ik probeerde te begrijpen:
Ik ben 13jaar oud, en ik wil dood.
Punt.
Nieuwe regel.
Reacties op dit gedicht
| scream: | Woensdag, april 26, 2006 22:39 |
| ga alsjeblief niet.. er is zoveel om voor te leven!! liefs x |
|
| lachebekje1988: | Vrijdag, april 21, 2006 19:08 |
| Er is altijd hoop misschien niet altijd zichtbaar maar het is er wel! Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: woeste wasbeer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 21 april 2006 | ||
| Thema's: | ||