KAUWEN
KAUWEN
Bij het eerste hazengrauwen
in de lucht geworpen
kauwen
dwarrelen
neer
hun
kakelgekakel
weerkaatst
keer
op keer
't Zwarte dat me kon benauwen
werp ik weg zoals die kauwen
Kijk 't niet na
en
weldra
kaatst het helder
door de lucht
Ik voel me knap
opgelucht
Bij het eerste hazengrauwen
in de lucht geworpen
kauwen
dwarrelen
neer
hun
kakelgekakel
weerkaatst
keer
op keer
't Zwarte dat me kon benauwen
werp ik weg zoals die kauwen
Kijk 't niet na
en
weldra
kaatst het helder
door de lucht
Ik voel me knap
opgelucht
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Dinsdag, november 27, 2001 11:13 |
| Die afsnijding aan het eind is heel fraai. Zo staat 'Ik voel me knap' ook op zichzelf. Heel knap gedaan, Katja! |
|
| lejaeghere rudi: | Maandag, november 26, 2001 19:29 |
| Prachtig, ik zie die kauwen zo voor mij door het raam en het kakelgekakel zijn we hier (op den buiten) ook gewoon! Mooie vergelijking in de benadering met je sombere gevoelens. | |
| Sheena: | Maandag, november 26, 2001 18:30 |
| Een angst voor zwarte vleugels, diep geworteld, in menig hart ... Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Katja Bruning | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 november 2001 | ||
| Thema's: | ||