Een keerpunt in mijn leven.
Een keerpunt in mijn leven en wat was ik blij,
jaren gewoon maar weg gegeven, maar eindelijk vrij.
Alleen was ik maar heel even, want ineens was jij daar,
je weet ik heb best getwijfeld, ja heel even maar.
Achteraf gezien ging het allemaal ook best heel vlug,
maar gevoelens die ik dacht kwijt te zijn heb ik door jou terug.
Het is zo moeilijk uit te leggen hoe ik me nu soms voel,
maar dat is bij jou ook niet nodig, jij weet wat ik bedoel.
Bij jou mag ik mezelf zijn, gewoon zoals ik ben,
dit voelt gewoon zo goed, alsof ik je al jaren ken.
Het is best even wennen, iemand die rekening houd met mij,
al die aandacht en die liefde, ik hou het soms even niet bij.
Jij geeft me alle ruimte om weer te leren leven
en de twijfels aan mezelf stukje voor stukje op te geven.
Dat zit heel diep geworteld en ben ik ook niet zomaar kwijt,
dat is iets wat je al gemerkt hebt en je geeft me alle tijd.
Leren dat ik er ook weer bij hoor en niet meer wordt geleefd,
dat ik ook gewoon weer vrouw mag zijn, dat is wat jij me geeft.
Het zal misschien veel tijd gaan kosten, ik heb een lange weg te gaan,
maar ik hoef het gelukkig niet alleen, heb jou nu naast me staan.
Je vraagt me vaak wat ik denk, maar dat kan ik dan niet zeggen,
vindt dan niet de juiste woorden om dat precies uit te leggen.
Dus doe ik het nu maar zo, op de manier die mij het beste ligt,
wat ik voel en wat ik denk, dat staat in dit gedicht.
Want hoe moet ik anders zeggen, hoe blij ik ben met jou,
dit is mijn manier om te laten zien hoe verschrikkelijk veel ik van je hou.
Niet houden van als een vriendje nee.
Maar ik weet daar wel raad mee. ;)
Dit gedicht gaat over dezelfde persoon als ik vaker over spreek.