Nu bijna een jaar verder na het trachische ongeval,
klim ik langzaam uit het diepe dal.
Nog vaak is het terugvallen en opstaan,
maar door de goeie herinneringen kan ik doorgaan.
De herinneringen zijn zo mooi en goed,
dat straks na een tijd het ongeluk er even niet meer toe doet.
Het is gebeurt dat is een feit,
maar de herinneringen gaan mee ten alle tijd.
Die zal ik goed bewaren en nooit vergeten,
en jij Pa zal dat ook wel weten.
In mijn herinnering draag ik je mee,
soms is het dan alleen even wij twee.
Weer even een lach op mijn gezicht,
als ik mijn aandacht op jou heb gericht.
Mijn voorbij komende jeugd,
doet me heel veel deugd.
Maar ook na mijn jeugd alleen maar goeie,leuke tijden,
en dan komt weer de gedachte,was dat ongeluk niet te vermijden.
Nu alleen de herinneringen nog,
zal moeilijk worden,maar ik probeer het toch.
Om weer sterk te worden en door te gaan,
en soms ook even stil te staan.
Al doe ik soms dingen op de tast,
aan de herinneringen hou ik me vast.
Ik zal je nooit en te nimmer vergeten,
vele gedichten heb ik al versleten.
Maar de meeste zijn voor jou,
omdat ik heel veel van je hou.
In herinnering van mijn Lieve Pa.
1-8-1947 - 27-10-1999