Ze droomt haar dagen vol verlangen
heeft angst voor nieuwe tijd
hoop al lang vervlogen
vertrouwen reeds verloren
klampt zich vast aan het bekende
huilt in stilte
voelt zich laf
Voelt het leven als een gesel
voor haar is “leven” straf
de stilte benauwt haar
evenals een hand
die haar wordt geboden
als verdriet haar overmand
het ravijn word alsmaar groter
steeds dieper de kloof
toch bied ik jou een schouder
en hoop dat jij gelooft
dat ook jij mag leven,
het licht mag zien
liefde leren kennen
ik deel met jou de stilte..
en hoop..
dat jij eens spreekt…
remie: | Vrijdag, april 28, 2006 17:17 |
heerlijk zo n schouder, een steuntje in de rug, vele zullen het hier nodig hebben...liefs Remie | |
Green eyes: | Woensdag, april 26, 2006 19:55 |
Lief en delend geschreven, genoten van dit moois, liefs,x! |
|
mums: | Dinsdag, april 25, 2006 21:45 |
wat een prachtig gedicht, zo''n geboden schouder, kan niet vaak genoeg gegeven worden. liefs mums |
|
Laurens Windig: | Dinsdag, april 25, 2006 19:26 |
Deelgedichten blijven altijd een aanwinst! | |
m@rcel: | Dinsdag, april 25, 2006 18:08 |
intens prachtig geschreven heel mooi Liefs m@rcel |
|
nippy: | Dinsdag, april 25, 2006 16:20 |
prachtig | |
L!@: | Dinsdag, april 25, 2006 16:14 |
heel mooi intens verwoord... | |
switi lobi: | Dinsdag, april 25, 2006 16:10 |
In weten en in zijn zal zij op beide schouders huilen en in jouw groot begrip zal zij zich willen schuilen de tijd staat altoos stil in haar doch tikt zich ook naar dagen dat zij zich schikt en wordt gewaar dat zij het jou mag vragen.... Mooi mens dat je er bent. Liefsliefs, switi lobi |
|
Auteur: arie | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 25 april 2006 | ||
Thema's: |