Te
De pijn wordt teveel en
ik kan er niets aan doen
de depressie gaat maar door
en laat mij er niet door
en vormt een muur van vuur
ik voel me niet als toen
Ik wil veranderen en
me thuis voelen in mijn hoofd
maar het blijft maar gaan
ik blijf staan
alsof ik jaren ben verdoofd
Sorry voor mijn woede
maar ik kan er niet meer tegen
ik heb de neiging om te stoppen
om mijn hart te verstoppen
maar ik ben te moe en verdrink
in de tranenregen
ik kan er niets aan doen
de depressie gaat maar door
en laat mij er niet door
en vormt een muur van vuur
ik voel me niet als toen
Ik wil veranderen en
me thuis voelen in mijn hoofd
maar het blijft maar gaan
ik blijf staan
alsof ik jaren ben verdoofd
Sorry voor mijn woede
maar ik kan er niet meer tegen
ik heb de neiging om te stoppen
om mijn hart te verstoppen
maar ik ben te moe en verdrink
in de tranenregen
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, november 29, 2001 00:11 |
| 'Een muur', dat woord is misschien wel tekenend voor je somberheid; er is iets waar je naar verlangt, maar dat je onbereikbaar schijnt te zijn. De vraag is of je van je woede daadkracht kunt maken, verzacht door je tranenvloed. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Silvia Grendelman | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2001 | ||
| Thema's: | ||