Ze mist haar kind
Ze kan het niet verdragen,
om niet bij haar kind te zijn.
Maar soms staat ze te kijken,
heel stiekem langs de lijn.
En als hij dan weer de sterren,
van de hemel speelt.
Dan lijkt het soms heel even,
of zij iets met hem deelt.
Ze vecht tegen haar tranen,
en blijft hopen op geluk.
Ze kan het niet geloven,
hoe ging dit zomaar stuk.
Ze kijkt dan naar de hemel,
en vraagt het aan een ster.
Ze mist hem zo ...
Hoe kwam het toch zo ver ...
Rian
Reacties op dit gedicht
| Green eyes: | Woensdag, april 26, 2006 23:25 |
| Tja... men zal nooit een antwoord op alle vragen krijgen, liefs,x! |
|
| ~~~eilahtan~~~: | Woensdag, april 26, 2006 21:20 |
| zo pijnlijk en herkenbaar voor velen mooi geschreven liefs knuf nathie |
|
| mums: | Woensdag, april 26, 2006 21:16 |
| triest, maar heel voelbaar neergezet. De pijn is tastbaar. liefs mums |
|
| father_of_hope: | Woensdag, april 26, 2006 15:27 |
| tries,maar mooi verwoord. | |
| m@rcel: | Woensdag, april 26, 2006 13:41 |
| stilmakend.... Knuffie m@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Riann | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 26 april 2006 | ||
| Thema's: | ||