ik weet het niet meer
Ik ben bescheiden.
En dat doet mijn leven leiden.
Ik heb er niks te zeggen.
Ik moet me er gewoon bijneer leggen.
Een ander zegt dat ik dat niet moet doen.
Maar weer moet worden zoals toen.
Dat probeer ik allang.
Maar steeds word ik weer bang.
Bang van mezelf.
Was ik maar een elf.
Die kon vliegen.
Om mezelf te bedriegen.
Hoe ik me voel.
Wat is eigenlijk mijn doel.
Om me anders te voelen.
Om mezelf aftekoelen.
Ik weet het niet meer.
Het doet me iedegeval heel erg zeer.
En dat doet mijn leven leiden.
Ik heb er niks te zeggen.
Ik moet me er gewoon bijneer leggen.
Een ander zegt dat ik dat niet moet doen.
Maar weer moet worden zoals toen.
Dat probeer ik allang.
Maar steeds word ik weer bang.
Bang van mezelf.
Was ik maar een elf.
Die kon vliegen.
Om mezelf te bedriegen.
Hoe ik me voel.
Wat is eigenlijk mijn doel.
Om me anders te voelen.
Om mezelf aftekoelen.
Ik weet het niet meer.
Het doet me iedegeval heel erg zeer.
Reacties op dit gedicht
| ikke_osiralover: | Vrijdag, mei 12, 2006 19:01 |
| erg mooi verwoord, zeker als je weet wat er is gebeurt. wat je hebt evrtelt zie je hier duidelijk in terug.. klasse! | |
| ikke_osiralover: | Dinsdag, mei 09, 2006 17:24 |
| wow chan!! en jij zegt dat dat geen mooie gedichtjes zijn!!!!!!!!!! | |
| Dirk Hermans: | Vrijdag, april 28, 2006 22:02 |
| sterk neergezet groetjes Dirk |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sjonsel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 28 april 2006 | ||
| Thema's: | ||