als tranen, eenzaam rollend
zijn de schreeuwende mensen in mijn hoofd
slechts een schduw van mijn gedachte
ontkend en nooit geloofd
met de huiverende blikken
van een meisje zo alleen
maar de angst is niet verdwenen
ze hoort de regen langzaam tikken
heel erg zacht, is het nu rustig
maar de angst loert om de hoek
net als tranen eenzaam rollend
met mn handen in t niets verborgen...