De tranen op mijn wangen
Tranen laten diepe sporen
In mijn wangen na. Elke dag
Opnieuw het vechten, wat alleen
Maar meer verdriet veroorzaakt.
De banen waar mijn tranen
zo vaak over gestroomd zijn.
Zijn nog te zien in mijn gezicht.
De spiegel toont mij een grauw,
een bleek gezichtje wat zelfs
m’n ouders niet meer opvalt.
Pap, mam, ik huil niet voor niets!
En als ik zeg “ik wil niet praten,”
dan is dat juist een schreeuw,
smekend om wat aandacht.
M’n wangen voelen ruw,
Daar handen er nooit eens
Over strelen of slechts een
Klein kneepje in mijn wang.
Moet ik zo doorgaan totdat
de littekens blijvend zijn?
Liefs jullie dochter.