De magie verdwijnt
Ver weg straalt een lichtpunt
Zo ver weg dat je hem nooit bereiken kunt
Hij straalt helder in het diepblauwe van de nacht
Zijn schijnsel is rustgevend en zacht
Hij weerspiegeld de stralen van de zon
Ik wouw, dat ik hem naar beneden halen kon
Ik wouw toch dat dat ging
Maar dan is er helaas nog een ding
Zodra ik hem naar beneden haal
Verdwijnt zijn zachte schijnsel helemaal
Want ze kunnen niet zonder elkaar
Ze zijn werkelijk een onafschijdelijk paar
Zodra de maan bij mij is
Gaat de nacht gehuld in eeuwige duisternis
Zo ver weg dat je hem nooit bereiken kunt
Hij straalt helder in het diepblauwe van de nacht
Zijn schijnsel is rustgevend en zacht
Hij weerspiegeld de stralen van de zon
Ik wouw, dat ik hem naar beneden halen kon
Ik wouw toch dat dat ging
Maar dan is er helaas nog een ding
Zodra ik hem naar beneden haal
Verdwijnt zijn zachte schijnsel helemaal
Want ze kunnen niet zonder elkaar
Ze zijn werkelijk een onafschijdelijk paar
Zodra de maan bij mij is
Gaat de nacht gehuld in eeuwige duisternis
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, november 29, 2001 01:18 |
| De maan spiegelt in de nacht een zachter schijnsel na de klaproos van de dag. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Spinnekop | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 november 2001 | ||
| Thema's: | ||