Klap van de molen
Klap van de molen
wieken draaien
maar door
de wind
die mij wegvoert
met zwierige zwaaien
word ik
hardvochtig gelanceerd
in stinkende prut
een eeuwenoude beerput
met glibberige wanden
mijn nagels klauwen
in aangekoekte
vuiligheid die ik verfoei
vanaf de dag
dat ik het licht
zag jij mij
niet
mijn eigen
geest gaf
ik schop jouw
demonen zijn niet
mijn shit
waarin ik nu zit
wil ik niet zijn
vanuit de pijn
stapel ik
shit tot
aan de rand
van de afgrond
waarin jij bent beland
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: TransSilvania | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 01 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||