In mijn hart woedt een vuur zo hevig,
maar ik bouw nu een muur, hoog en stevig.
Een muur tot aan de hemel zodat niemand het nog ziet,...
mijn enzaamheid, mijn pijn en intense verdriet.
Mijn liefde voor jou moet ik nu voor altijd verstopen,
een pijn die ik zal blijven voelen zolang mijn hart zal kloppen.
Het verdriet dat ik mijn liefde niet mag geven,
maakt een einde aan alles wat kostbaar was in het leven.
Voor immer zal mijn hart blijven wenen,
verborgen achter een muur van ontelbare stenen.
Voor immer zullen mijn tranen blijven vloeien.
want als een misdadiger sloeg de liefde mij in de boeien.
Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen?
Is dit de straf omdat ik van iemand ging houden?
Hoe kan ik ooit nog iemand beminnen
zonder hart en ziel hier vanbinen?