Messen

9 mensen kwijt in maar 4 jaar tijd en geen mens die mijn verdriet begrijpt.

Basisschooltijd was een hel.

Van kleuterklas tot groep 8

Het was er bijna elke dag

De woorden die me wisten te bereiken, voelden aan als messen.

Messen die mijn ziel aan flarden rijgden.

Messen die mijn ziel raakten en ongeneselijke wonden veroorzaakten.

En nooit een lief woordje wat me blij kon maken.

Hoge school begon zo mooi

Vrienden, geluk en blijdschap was er in die dagen volop.

Maar het mocht gewoon niet baten.

Begrafenissen eb crematies volgeden die blije tijd op.

Geen tijd om het te kunnen verwerken, geen tijd om te kunnen rouwen, geen plaats voor echte blijheid.

Mijn leven werd nog meer verstoort, een tijd van ziekte en onzekerheid.

Zou ik mijn vader verliezen aan de gevolgen van kanker?

Daarna weer een tijd van angst. Angst om mijn huis, mijn spullen, om alles te verliezen. Behalve mijn lieve vrienden. Ik begon uit het dal te komen, ik begon aan de lange weg naar de piek te beklimmen.

Maat nu begin ik mijn energie te verliezen. De stenen muur die ik in de afgelopen jaren om mij heen heb gebouwd, om de messen te kunnen ontwijken, verliest zijn kracht en stort heel langzaam in. Een zuchtje wind, of nog een enkel mes, en de muur stort in. Ik ben bang voor dat ene moment, bang dat ik me verstap en in een ravijn kom. Bang dat ik dit keer geen uit weg zie om er uit te kunnen komen.

9 mensen kwijt in maar 4 jaar tijd en geen mens die mijn verdriet begrijpt.

Niemand die mijn verdriet wil begrijpen.