Opa..

Ik was jarig..
U kwam op visite..
Het was heel gezellig..
Maar er was iets..
Ik had een vreemd gevoel..
Het gevoel dat het de laatste keer zou zijn..
De laatste keer dat u op mijn verjaardag kwam..
Heel vreemd…
Maar ik had blijkbaar gelijk..

Een paar weken later ging de telefoon..
We kregen te horen dat u longontsteking had..
Op zich niet zo ontzettend erg..
Maar de dokters hadden zich vergist..
Het was iets anders…
Het was longkanker..

Men probeerde alles..
Echt alles om u weer beter te maken..
Een paar maanden later werden we weer opgebeld..
Deze keer om te horen dat u niet meer beter kon worden..
Alles hebben ze geprobeerd..
Maar het lukte niet...

Na dat bericht..
Heb ik zo gehuild..
Ik was boos..
Boos op de dokters..
Voor mijn gevoel hadden ze niet hun best gedaan..
Was het hun schuld dat mijn opa zou sterven..
Ik was ook boos op God..
Kon er niet over uit dat Hij dat mijn opa aan kon doen..
Mijn lieve opa..
Die.. Ook al was hij niet altijd even aardig..
Met iedereen ontzettend goed kon opschieten..

Er gingen wat maanden voorbij..
En het ging steeds maar slechter..
Extra hulp was nodig..
Het was zo’n moeilijke tijd..
Voor u en voor ons.. de familie..

Door de medicijnen was u ook niet meer de oude..
U ging dingen zien die er helemaal niet waren…
U zag een man staan in de keuken..
Maar die was er niet..
U riep dat wij uit het huis moesten.. omdat er brand was..
Maar er was geen brand..
Ik kwam niet zo vaak meer op bezoek..
Waar ik achteraf veel spijt van heb…
Maar toen ik op bezoek kwam..
Wist u niet eens meer wie ik was..
Dat was zo raar..
Voelde me zo verdrietig..

Mijn ooms en tantes..
En ook mijn ouders..
Stonden elke dag voor u klaar..
Ze hebben zo hun best gedaan…
En ik..
Ik was er haast nooit…
Heb daar zo’n spijt van..
Telkens dacht ik..
Volgende week ga ik wel naar opa..
Of..
Morgen wel..
Maar nee.. ik ben de laatste weken er niet voor u geweest..
Durfde niet..
Bang dat ik zou schrikken..
Schrikken van wat ik zou zien..
Want die verhalen van mijn ouders..
Dat u er zo mager uitzag..
Hielden mij tegen om te gaan..
Ik durfde niet..
Wilde u niet zo zien..
Het enige wat ik wou..
Was dat ik weer de oude opa terug kreeg..

En toen..
Ik kwam ’s ochtends uit school..
Was heel vrolijk..
We zouden die middags met de klas naar een museum gaan..
Had er erg zin in..
Rende uit de school en vertelde het mijn moeder die toen in de auto zat te wachten op mij..
Maar ze keek niet zo blij..
Ze keek verdrietig..
Zei niets..
We reden naar huis..
Ze reed heel hard..
Ze vertelde dat ze zo snel mogelijk naar u moest komen..
Het ging niet goed..
Ze bracht me thuis en reed met de auto naar u toe..
Ik at een boterham en ging daarna gewoon weer naar school..
En ik wist..
Ik wist het..
Dat dit de laatste dag zou zijn..

Die middag..
Ik kwam uit school..
En moest even nablijven..
Ik moest de klas schoonvegen..
Ineens stond mijn moeder in de deuropening..
Ze zei..: kom.. we gaan naar huis..
Maar ik was u toen op dat moment heel even vergeten..
Ik zei dat ik er over een paar minuten aan zou komen..
Maar nee.. ik moest gelijk mee..
Ze zei: opa is gestorven..
Wat er toen door mij heen ging..
Is niet te beschrijven..
Zo’n pijn.. zo’n verdriet..
Waarom.. waarom..
Ik barstte in tranen uit.. ik kon niet meer..
Mijn opa.. mijn lieve opa..

Die avond..
Ik ging naar oma toe..
En naar u..
U lag daar..
Iedereen huilde..
Ik keek naar u..
En kon het maar niet geloven..
Dat ik u voor goed kwijt was..

Een week later was u begraven…
We hadden nog steeds verdriet..
Dat spreekt voor zich..
Maar aan de andere kant..
Ik was ook heel blij..
Want ik weet..
Weet heel zeker..
Voor 100%..
U bent nu bij God..
Bij God in de hemel..
Geen verdriet..
Geen pijn..
Hij zorgt voor u..
Voor altijd..

Op een dag..
Hoop ik dat ik daar ook mag zijn..
Wil nog lang leven hier op aarde..
Maar als ik gestorven ben…
Hoop ik weer bij u en God te zijn..
Voor altijd..

Opa.. ik zal u nooit vergeten..
Ik mis u..

*Justlove*