klokjes
klokjes klinken in de nacht,
belletjes rinkelen zacht.
ze roepen je naam,
het klinkt aangenaam.
met het licht van de maneschijn,
afscheid nemen doet pijn.
tranen dalen naar het diepst bestaan,
vliegend vrij om te gaan.
duisternis,licht,spellen je naam,
ik laat je nu gaan.
verlost van de pijn,
wetend dat je bij me zal zijn.
mama
belletjes rinkelen zacht.
ze roepen je naam,
het klinkt aangenaam.
met het licht van de maneschijn,
afscheid nemen doet pijn.
tranen dalen naar het diepst bestaan,
vliegend vrij om te gaan.
duisternis,licht,spellen je naam,
ik laat je nu gaan.
verlost van de pijn,
wetend dat je bij me zal zijn.
mama
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Zaterdag, september 14, 2002 19:12 |
| Met haar belletjes zou het tinkelbel wel kunnen zijn, liefs jenne |
|
| Zeeroosje: | Vrijdag, november 30, 2001 05:31 |
| Wat een mooi gedichtje Linda, maar blijf jij nog maar wat hier bij ons, je kindje kan ook zo je warmte en liefde voelen. Knuffel je vriendin | |
| Hans Winter: | Vrijdag, november 30, 2001 00:42 |
| Zo kun je de kerst tegemoet, toch de terugkeer van het licht gaan vieren. |
|
| christina: | Donderdag, november 29, 2001 09:51 |
| Ja Linda ze is bij je en zal dat blijven Liefsss Christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 29 november 2001 | ||
| Thema's: | ||