krassen
Snijdend met een mes
Zo begon mijn levensles
De krassen bleven niet staan
Na enkele dagen waren ze vergaan
Maar de problemen gingen niet
Ze zaten verborgen in mijn verdriet
Dus verlangde ik naar meer
En sneed ik keer op keer
De krassen verdwenen niet meer goed
En zo verloor ik helemaal de moed
Aan lange mouwen had ik nood
Want de krassen zagen rood
Van de vragen die de mensen stellen
Wist ik dat ze me niet wilden kwellen
Ik leef mijn leven op mijn arm
En vanbinnen heb ik nooit nog warm…
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: *_butty_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 03 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||