Kriebels...
Kriebels, wie kent ze niet?
Ow nee ik heb het niet over verdriet...
Kriebels van blijheid, vrolijk zijn, opgewekt.
het fijne gevoel voor je willen houden, bang dat het uitlekt?
Toch er maar aan toegeven, het is zo prettig en fijn.
En mijn stoerheid opzij gooien en zeggen dat ie er eigenlijk best mag zijn...
Ook hij doet zijn stoere ik uit en stamelt een beetje aan de telefoon.
Zie je wel, ook hij is nerveus en dat is heel gewoon...
Het vertrouwen in een manspersoon was ver te zoeken.
Ik doe het eerlijk uit de doeken...
Dus ja, ik heb kriebels en hoop dat ik nu eens het geluk mag vinden in mijn liefdesleven.
Ik heb namelijk zelf een hoop liefde en genegenheid te geven...
Al ben ik gelukkig hoor dat is het niet en ik geniet.
Alleen in mijn liefdesleven had ik soms net even teveel verdriet...
En nu... nu heb ik een heel vlindertuin lijkt het wel.
Maar probeer mijn hoofd koel te houden, wil niet te hard van stapel lopen.
Maar dat het iets tussen hem en mij zal worden... dat mag ik wel hopen...
Ondertussen ga ik genieten van die mooie vlinders, rood, geel en kriebelig.
Zit nerveus en dromerig op mijn stoel te wiebelen...
En ja hoor ik val om met stoel en lig op de grond.
Maar dat kan me niet schelen en sta op met een big smile om mijn mond...
Ach een stoel heeft vier poten en ik moet niet gaan wiebelen.
Ondertussen gaat mijn gevoel lekker door met kriebelen...