HET WIEGEN VAN HET OGENBLIK
het wiegen van het ogenblik
hij zit alleen
zijn wereld heeft zich
naast hem neergelegd
geen theater meer
coulissen worden weggezet
hij ademt in een spiegel
die niet meer beslaat
zijn handen samen
om te voelen
dat hij nog bestaat
er is alleen die toon
dat dreuntje in herhaling
het wiegen van het ogenbik
adem halen is een schrik
omdat er even niemand is
wil melker
30/11/2001
Reacties op dit gedicht
| Steven Vermeulen: | Vrijdag, november 30, 2001 14:14 |
| Maar dan komt, vanachter de nog rechtopstaande coulissen, zijn geliefde, die hem meeneemt naar het paradijs... |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, november 30, 2001 13:18 |
| Wel, dit kan slaan op elkeen die zonder publiek niet kan leven. Theatrale persoonlijkheden... ken intussen een paar voorbeelden. 'nu er niemand is' zou ik aan het eind zetten. Wat minder rationaliserend. Houdt de leegte beter vast. Heel indringend gezegd, Wil. |
|
| lejaeghere rudi: | Vrijdag, november 30, 2001 12:59 |
| Ik hoop enkel dat het maar een 'ogenblik' is, want anders is dit maar een hallucinante ervaring. Heel mooi verwoord. | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 30 november 2001 | ||
| Thema's: | ||