Golven uit Barcelona
ruwe golven
van de zee in de nacht
de zee zit in mij,
ik ben de zee
ik denk na over mijn leven,
een oceaan van emoties
ik mis het praten,
richt me tot het water
de zee luistert,
brengt me terug tot mezelf
ik voel mij één met de zee
een golf komt me tegemoet
eindelijk, de zee wees me
de juiste weg naar innerlijke rust
van de zee in de nacht
de zee zit in mij,
ik ben de zee
ik denk na over mijn leven,
een oceaan van emoties
ik mis het praten,
richt me tot het water
de zee luistert,
brengt me terug tot mezelf
ik voel mij één met de zee
een golf komt me tegemoet
eindelijk, de zee wees me
de juiste weg naar innerlijke rust
Reacties op dit gedicht
| Melanie de K.: | Maandag, mei 08, 2006 17:37 |
| heel goed geschreven! vooral die vergelijkingen zijn prachtig! liefs Melanie |
|
| Dirk Hermans: | Maandag, mei 08, 2006 17:34 |
| mooi verwoord | |
| Augustijntje: | Maandag, mei 08, 2006 17:33 |
| prachtig neergezet! x! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Noralie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||