Mijn gevoelens zijn zo verward,
mijn verdriet zo'n pijn aan mijn hart!
mijn verleden weegt zo zwaar,
kon ik het maar gewoon vergeten, kon dat maar!
woorden geven, aan wat er allemaal is gebeurd,
waarom je niemand vertrouwd, waarom je hart zo treurt....
Tranen die zolang opgesloten zaten,
woorden durven uitspreken, over mensen die je zo intens kan haten!!!!!
Dan zijn er telkens weer de nachtmerrie's, de nachtelijke vechtpartijen,
waarin je het steeds weer moet opnemen, me diegene, die toen je kind was, het zo leuk vond om met je te "vrijen"
Er is zoveel pijn, verdriet, kwaadheid,
ik ben mijn geluk en mijn rust, en vrede kwijt!
Ik zou zo graag, ECHT willen leven,
niet voor mezelf, maar een kind het leven willen geven!
Maar nee, hij heeft me die droom afgenomen,
er (mag) kan niemand meer "gewoon zonder enge beelden,
aan mijn gekwetste lichaam komen!
Nu ben ik inmiddels 37 jaar, en is mijn biologisch klok uitgeteld, en ik met mijn kinderwens dus ook klaar!
Voor wie moet ik dus nog verder leven,voor wie voer ik dit gevecht!
Ik voel mij zo onrechtvaardig behandeld, hoe zet ik dit ooit weer voor mezelf recht????
ik had zo graag