by invitation
the laughing never ended anyway..
when old friends met new foes
born within travels such a burden for miles
she’d known the face that stood before her
she’d seen days in august when
youth silenced
through wisdom heartened it came and
would never end
I was sure.
for I was there to show her the way
toke her somewhere dark and unknown
she spoke
the trees won’t talk and I’d be alone
so I toke on poetry till she died
alone and the sun shone bright
she knew the face that stood before her
there, up in the light.
Reacties op dit gedicht
| Roland Hainje: | Dinsdag, mei 09, 2006 15:05 |
| maar waar is het licht? een glimlach kan al veel doen. nogmaals groetjes, Ro |
|
| Roland Hainje: | Dinsdag, mei 09, 2006 15:03 |
| erg mooi geschreven.zullen wij het licht maar verspreiden? wordt het nooit weer donker in de harten van mensen. hee ra,groetjes roland. bedankt voor com bij mijn gedicht. |
|
| Sifra.K: | Dinsdag, mei 09, 2006 14:54 |
| Mooi.. Liefs, Sifra |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ra | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 09 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||