Soms wou ik dat ik alles had.
Zoveel dat ik het zelf wel eens vergat.
Dat ik alles had wat ik maar wou.
Maar ik hoef dat allemaal niet.
Het eenigste wat ik wil is jou.
Meest van de tijd zwerfen me gedachten.
Waar dingen nooit de waarheid zijn.
Waar leugen voor altijd blijven.
Alleen maar omdat ik niet weet wat ik moet denken.
Omdat ik niet weet wat me leven nog heeft te schenken.
Soms wou ik dat ik alles had.
Ook al was het maar voor een dag.
Een dag zonder problemen, en waar ik alles mocht.
Zomaar plotseling de ruimte in kon.
En dat ik daar dan bleef, tot dat ze zon op komt.
Meestal denk ik altijd even.
Meestal van waar is mijn leven gebleven.
Zwerft hij rond hier in mijn hoofd.
Maakt hij alles wat ik zie.
Is er iemand die me gelooft?
Soms wou ik dat alles beter ging.
Dat als ik buiten loop de zon schijnt.
En dat een vogel zingt.
Soms wou ik dat je hier was.
Gewoon al is het maar voor even.
En als we elkaar omhelsen.
Dat de aarde dan even zal beven.