Bevroren
In haar hart schreeuwde het
Ze vroeg om antwoord
Op nooit gestelde vragen
Maar uit haar mond
Kwam geen woord
Ze wilde schreeuwen
Tegen personen die er niet waren
Wilde praten
Over dingen die waren geweest
Een leed moest ze dragen
En bleef vastgevroren
In een ijskoude ziel
Bevroren door wanhoop
Langzaam ontdooit door tijd
Maar een klein gedeelte
Blijft bevroren
Voor altijd
Reacties op dit gedicht
| Lenus: | Woensdag, mei 10, 2006 21:21 |
| Echt heel mooi geschreven. Heb ook vaak het gevoel dat ik alles eruit wil gooien, maar er dan niks komt. Komt er ooit op het juiste moment uit. | |
| appeltje: | Woensdag, mei 10, 2006 20:38 |
| slecht klein stukje dat jij bevroren laat omdat niemand bij dat stukje mag komen, maar het meeste zal ontdooien, mooi geschreven, veel liefs appeltje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: -SeCret- | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||