Soms ben ik mijn leven helemaal zat,
En val ik in een diep gat.
Een gat van pijn en verdriet.
Terwijl ik een masker opzet en zorg dat niemand het ziet.
Het masker dat ik zo vaak op zet,
Zodat ik mee ken doen met de pret.
Maar toch diep van binnen,
ben ik week en droevig.
Ik ben opzoek gegaan naar mezelf.
Maar ben me nog niet tegen gekomen
En laat dan ook nog vaak mijn tranen stromen,
Mijn tranen van pijn.
Het verleden blijft me nog steeds achtervolgen
En ik ren weg, weg van de pijn
Maar dat kan nooit goed zijn.
Ik moet blijven staan
en niet maar opzij gaan!
Het onder ogen zien wat er is gebeurd
en niet meer mee worden gesleurd
proberen mijn verleden te verwerken
dat zal mij alleen maar versterken
Reiger: | Donderdag, mei 11, 2006 06:40 |
Droef maar sterk verwoord.... | |
Not so though: | Woensdag, mei 10, 2006 21:49 |
Mooi geschreven en erg herkenbaar... Sterkte. Liefs |
|
Lenus: | Woensdag, mei 10, 2006 21:17 |
Herken het masker, goed dat je het inziet en niet negeert. Heel veel sterkte toegewenst. | |
*_Why_*: | Woensdag, mei 10, 2006 21:10 |
Heel herkenbaar. Mooi geschreven! |
|
Auteur: Duiveltjuh | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 10 mei 2006 | ||
Thema's: |