ach dageraad
ach dageraad
je lacht zo luid
kelen zelfs
als een varken
onder het mes
maar ik hoor je hoor
en kom zelfs naar je toe
want dit witte licht
verft de donkere dag
tot een bloem
ik roep de mensen
en zing mijn lied
wij dansen
hoewel belachelijk
redelijk serieus
en dan, op de grond
in moederschoot aarde
kus ik iedereen op de mond
en breng hen het leven
zomaar even bij
om dan in alle rust
weg te wandelen
fluitend in het groen
naar de horizon
waar ik woon
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Donderdag, mei 11, 2006 22:20 |
| Mooi ! Da''s alles. Grapje. Ik doe er bij jouw gedichten wat langer over omdat ik telkens het gevoel heb anders een kleine twist te missen - wat eigen is aan de betere schrijver. "om dan in alle rust" te lezen, tovert me toch een glimlach om de mond. liefs ana |
|
| L!@: | Donderdag, mei 11, 2006 08:30 |
| oh daaaaaaaaaaar woon je dus... gheghe... doekeltje,, | |
| Innerchild: | Donderdag, mei 11, 2006 08:26 |
| Ach, het leven ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||