Ik begrijp jou niet, je bent iemand die me niet eens kent?
Laat staan ik begrijp waarom jij zo boos bent?
En nu vraag jij me, om je te vergeven.
Na alles wat jij hebt gedaan zit ik daar niet om verlegen.
Hellaas ben je te ver gegaan, jou aanwezigheid is totaal overbodig.
Jij had mij toch niet meer nodig?
Alleen nu loopt alles anders dan verwacht.
Tja, je word met de rug aangekeken “wat had je dan verwacht”?
Het is echt te laat, jij “was”mijn broer al dat lijkt.
Jij hebt andere verwachtingen, dat gaat niet “zoals nu blijkt”
Het is nu vier jaar terug, dat ik je voor het laatst zag.
Soms denk ik nog wel eens terug met één traan en één lach.
Voor mij is het duidelijk, en is er niets meer “over en uit”.
En ik verwacht dan ook dat jij dit verhaal eens afsluit.
Ik zwijg verder in alle talen.
En er zullen wel andere zijn die het eens zijn met jou verhalen.
Ach, al is mijn toekomst nog zo onzeker.
Wij genieten van elk moment, dat wilde ik je nog laten weten.
Begrijpen doe ik je niet.
Is het dan niet genoeg, het geen wat of je ziet?
Ik wil niet dat je liegt.
Laat staan je ons bedriegt.
Maar ach, ik voelde me al jaren één verschoppeling.
Jullie konden me niet bij behouden, toen het ons zo goed ging.
Er is niets meer over, laat staan ik dat ga overwegen.
Laat ons met rust, dan kunnen we gewoon weer verder leven.
We hebben jou niets in de pad gelegen.
Laat staan we iets over mijn gezondheid verzwegen!
RvM