of de laatste slokken uit het glas

wij waren, ik ben en jij was

het terras in de zomerzon, bellen

blonde godenzonen en parmantige rondingen

in de hoogte of op hakken, allen nagefloten

en één voor allen afgevallen

Zoals het tij van de grachten onbewogen

slopen zij in beeld, en verdwenen rechts

weer uit het leven, ik keek en kende ze

heel even, maar jij mijn gewillig oor

en charmante fluistering, jij zou niet kijken

maar hield de tijd op afstand, een éénstemmig

klankenkoor

Ik wist je naam, ooit en ergens

op een terras, jij wist wie en ik waar

je was, een jaar gezwegen voor elke minuut gepraat

voor de daad spontaan een decennium gedacht

jij was niet het slechte nieuws, je had het slechts gebracht

en liep toen ook rechts voorbij de stoelen, uit het beeld

en nog enkel af en toe door mijn hoofd