Haar ogen blijven nog moeilijk open,
zij wil zo graag nog wat krachten kopen.
Maar...die verkopen ze niet,
haar lach wordt stilaan een blik vol verdriet.
Men zegt...hoop doet leven,
daar houdt ze zich aan vast...toch nog even.
Toch raakt zij die hoop stilaan kwijt,
omdat zij steeds meer onder die ziekte lijdt.
Nog even denkt ze aan hoe het zou zijn,
om nog eens vrolijk mee te zingen met dat mooie refrein,
Het refrein dat zingt van...mooi het leven is mooi,
het lied over de zon,de sneeuw...de dooi.
Maar stilletjes gaan die mooie ogen weer dicht,
de duister neemt weer de plaats in van het licht!
Durft zij het aan om vannacht nog eens te dromen,
over,hoe ze nog uit deze lijdensweg kan ontkomen?
Als morgen nog goeiedag wil zeggen,
zal ze de handen gekruist op elkander leggen.
En stilletjes God hierboven danken,
dat Hij nog wat kracht in haar geest wou tanken.
En dan met dat beetje moed,weer een dag door het leven gaan,
want elke dag kan...de laatste zijn...voor goed gedaan.
Zo ervaar ik,hoe het leven stilaan...een dapper mens bevrijdt,
die vecht,maar in een ongelijke strijd!