Mijn stappen
Stappen die ik niet wilde zetten, ik bleef mezelf maar in mijn verdriet verbergen
In een cirkel heen en weer, nu weer hier en straks daar weer, en dan nog een keer
Het bleef maar komen en ik maar dromen,
Maar nu niet meer,
Door al wat is geweest en al wat heeft gevloeid, Van tranen tot in bloed,
Nu heb ik mijn weg gekozen en durf ik meer dan altijd maar dromen,
Kiezen voor mijzelf en wat gaat komen,
Niet meer in een verdriet blijven, maar in mezelf geloven
Stap voor stap kom ik verder,
Durvend mijn eigen grenzen te stellen,
Kiezen wat goed is voor mij, en niet wat anderen wensen
Ik gun mezelf nu veel meer dat,
En dat is iets wat ik nooit had verwacht
Reacties op dit gedicht
| nippy: | Maandag, mei 15, 2006 16:57 |
| gelukkig maar..want hoe zwart dingen ook kunnen lijken...altijd verschijnt dr wel een lichtpuntje...goed van je..liefs, | |
Over dit gedicht
| Auteur: Tarita | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||