dissonantie
Jouw woorden beukten als een spervuur
op mij in, ook ik kon niet verbloemen dat
jouw gevoelens wederzijds waren en het 'wij'
misschien niet eens meer te redden...
waar kwam de ommekeer, mijn liefste?
waar besloten wij te leven als wij deden
lang geleden, waar begrepen wij dat alles
dat wij hadden wederkeren kon?
En heus zullen er stormen komen
heus nog bergen te verzetten, wij zijn nog
jong en nimmer werkelijk voldaan
maar onze voetstappen zijn gelijk nu
en ik geloof zelfs dat ik het hoorde;
onze hartslagen niet langer dissonant...
Reacties op dit gedicht
| Halin: | Dinsdag, mei 16, 2006 16:26 |
| Mooi! Ik hoop dat ik hier nog wat van leren kan:D kusjes, Kim |
|
| Mathilde: | Dinsdag, mei 16, 2006 13:28 |
herkenbaar en hoopvol. als altijd heerlijk om te lezen. liefs, mathilde |
|
| Phriar: | Maandag, mei 15, 2006 23:45 |
| goed geschreven, aandacht voor interne gedachtengang en de uitwerking dat ons innerlijk op de werkelijkheid om ons heen heeft, hoopgevend en krachtig | |
| Renate-td-: | Maandag, mei 15, 2006 23:24 |
| Indringend, rakend.. en toch prachtig ! liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: boemerangkind | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||