Sadness ...
een traan, die wou gaan stromen
geraakt door haar gebroken dromen
de storm, die haar beroerde
zou niet gaan liggen...
nu nog niet...
haar ogen pinken vijvers vol
ontroering, vol verdriet
de wind, die bleef maar razen
in haar hoofd...
tot ze er gek van werd...
en de traan van toen
loopt verder, langs zijn pad
waar hij vol pijn en scherpe snee
haar wangen mee tekende
maar nog niet drogen wou...
zij zou verdrietig zijn,
dat was ze ook, getekend
van ontroering, van
reeds vergane hoop
van gebroken dromen
en vijvers vol
verloren toekomst
tot ze er gek van werd
zo gek...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Lotte. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||