het zwarte hart
van de donkere pijn
mijn gescheurde daden
martelen mij klein
het gat met de kist
van hout onder een steen
ik word verblind door het
allesoverheersende geschreeuw om me heen
soms lijkt het
alsof ik ga
verder dan ooit tevoor
maar elke keer opnieuw
weet ik dat ik er sta
en ga ik weer even door
als ze me vragen
wie ik ben
laat ik weten dat
ik mezelf niet eens ken
doof langs onbekende
wegen
ook vandaag,
kan ik er weer niet tegen....
someones proud is another ones guilt
leave me to die