Vaarwel
zachtjes fluister ik je naam
vervlogen in de wind
ren ik je achterna
het was je stem
die mij deed dwalen
tussen bomen zo hoog
het waren je woorden
die mij troost brachten
tussen woeste golven op zee
zachtjes fluister ik je naam
en blijf kijken
als je nog eens omdraait
en glimlacht
vaarwel
zou het mooier zijn
als je pijn zou lijden
levend dat dan wel?
het is goed zo
voor jou, je ziel
je lichaam en geest
en wij?
wij redden ons wel
met jou in onze gedachten
vaarwel
Reacties op dit gedicht
| HIJ&ZIJ: | Woensdag, mei 17, 2006 19:04 |
| Kan er geen f*ck van lezen, zucht, ligt dat aan mijn pcke??? donkerblauw is niet te doen! |
|
| Mathilde: | Dinsdag, mei 16, 2006 21:52 |
weet je... de dankbaarheid zal het gemis voor zijn. hoewel dat later komt. maar alles gaat voorbij. knufje |
|
| Nemesis: | Dinsdag, mei 16, 2006 21:51 |
Schud hoofd. jij mag niet weg van mij. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: eye witness | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||