gras mag men niet afrijden
blokfluit spelen
als een kind
knikkers kwijt
een ramp
gras mag men niet afrijden
want het ruikt naar zomer
als de zon schijnt is het mei
en wordt school vakantie
ik heb veel vrienden
één, twee en drie
we jagen op hagedis
en verkopen tv's
niemand begrijpt ons
maar dat is normaal
wij leven van ijs
en brandje stichten
en ons ninja-hart
blijft bestaan
tot ver voorbij
de eeuwige jachtvelden
---
Opgedragen aan Kevin, veel te vroeg gestorven, man. Misje.
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Woensdag, mei 17, 2006 13:56 |
| Nostalgie. En de zoete herinneringen aan een onvoorwaardelijke heldenband zoals alleen kinderen die kunnen hebben. De persoonlijk noot is de kers op de taart. liefs ana |
|
| vivika: | Woensdag, mei 17, 2006 09:51 |
| heel heel mooi! met bewondering gelezen | |
| switi lobi: | Woensdag, mei 17, 2006 08:41 |
| Oh, schitterend omschreven! Dromen die blijven...vooral jeugddromen...... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Innerchild: | Woensdag, mei 17, 2006 08:07 |
| Gelukkig zie ik dromen staan ... iets dat jij atlijd zal blijven doen ... hoe kan het ook anders ... jij bent J. Knuf, M. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||