Laat me maar alleen...
Laat me alleen, ik kan het niet, ik wil het niet,
ik heb al zoveel verdriet...
Zorgen en pijn,
het einde van de zonneschijn.
Ik zal niet klagen,
maar blijven vragen...
Maar laat me maar alleen,
ik ben wel vrij, maar kan nergens heen.
Zorgen,
voor nu maar ook voor morgen...
Het is net als ramen zemen,
steeds weer vlekken, ik problemen..
Het is meer dan wat jullie bezighoud,
maar wat jullie denken laat me ook niet koud.
Laat me maar alleen, er is zoveel meer,
maar ik slik het, keer op keer.
Maar ik kan het dragen..
God laat je nooit dingen dragen die te zwaar voor je zijn,
ook al is er veel moeite, zorgen en pijn.
In gedachten kijk ik naar kabbelend water,
ooit komt de zon, alleen wat later...
... Er zijn Regenbuien ...
ik heb al zoveel verdriet...
Zorgen en pijn,
het einde van de zonneschijn.
Ik zal niet klagen,
maar blijven vragen...
Maar laat me maar alleen,
ik ben wel vrij, maar kan nergens heen.
Zorgen,
voor nu maar ook voor morgen...
Het is net als ramen zemen,
steeds weer vlekken, ik problemen..
Het is meer dan wat jullie bezighoud,
maar wat jullie denken laat me ook niet koud.
Laat me maar alleen, er is zoveel meer,
maar ik slik het, keer op keer.
Maar ik kan het dragen..
God laat je nooit dingen dragen die te zwaar voor je zijn,
ook al is er veel moeite, zorgen en pijn.
In gedachten kijk ik naar kabbelend water,
ooit komt de zon, alleen wat later...
... Er zijn Regenbuien ...
Reacties op dit gedicht
| *ster*: | Woensdag, mei 17, 2006 21:17 |
| Zo intens droevig geschreven, stipje... Weet dat ik er altijd voor je ben, als je het wil mag je altijd komen, mailen enz. Meid, ik wens je veel sterkte! Ik bid voor je, liefs *ster* Als we vreugde willen kennen, moeten we verdriet aanvaarden |
|
| Reiger: | Woensdag, mei 17, 2006 20:10 |
| Droefmooi.... | |
Over dit gedicht
| Auteur: stipje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||