Meteorietenregen
O ja
ik geef om van die kleine dingen,
eigenlijk ben ik hopeloos verslaafd
aan al het onmogelijke.
Wat je denkt gaat altijd over jezelf,
net als in een tragedie huil ik alleen
mijn eigen tranen en sterf ik in een
plas bloed.
(de bomen buigen diep in de wind)
Onderdanig staar ik naar iets
wat niet kan, geen seconde gaat
voorbij of ik tuit mijn lippen, maar
er kan nog eerder een meteoriet op
mijn hoofd vallen dan dat jij ze kust
met een tintelend gevoel in je buik.
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||