stilletjes en alleen...
stilletjes lig ik daar op de grond...
mijn ogen zijn vochtig, maar houd mijn mond..
kijkend om mij heen, geen uitweg te zien..
was dit wat ik verdien..
stilletjes op de grond..
alleen en verlaten..
niet weten wat ik voel..
moet ik nu verdrietig zijn of gaan haten..
ik zoek een uitweg..
maar de pijn lijkt het te winnen..
en niemand die het zal zien..
want het zit verstopt van binnen..
stilletjes en alleen..
lig ik daar nog steeds op de grond..
ik zal voorgoed zwijgen...
ik houd mijn mond....
Reacties op dit gedicht
| vlokje: | Donderdag, mei 18, 2006 15:23 |
| Héél mooi geschreven en nooit je mond houden hé!!!! liefs sylvia |
|
| Reiger: | Donderdag, mei 18, 2006 12:31 |
| Wederom prachtig neergezet.... | |
| moongirl1982: | Donderdag, mei 18, 2006 11:26 |
| je hoeft niet te zwijgen.je mag zijn zoals je bent met je zorgen en verdriet.gooi ze maar eens eruit, groet moongirl1982 |
|
| switi lobi: | Donderdag, mei 18, 2006 10:42 |
| Ik sluit me bij remie aan; praat erover lieverd...ook al likt het uitzichtloos, uiteindelijk zal het je beter gaan.... Liefsliefs, dikke kus...switi lobi |
|
| tulpje: | Donderdag, mei 18, 2006 10:12 |
| heel mooi verwoordt maar er komt een dag met een lacht meis en jij overwint de pijn en verdriet je bent een sterk iemand hvj liefs mij | |
| remie: | Donderdag, mei 18, 2006 07:34 |
| maak van je hart geen moordkuil, praten is vaak beter...liefs Remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: fran92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||