hier zit ik dan
terug in mijn ivoren toren
en staar in de verte
er komt niets uit mijn handen
laat zelfs alles zomaar vallen
jij daar en ik hier, zoals het hoort
ik gaf de vlinders water en zon
maar ze moesten sterven
omdat het niet kon
je doorprikte mijn omhulsel
van eenzaamheid
ik snakte naar leven
onvoorstelbaar is mijn dankbaarheid
jou proberen vergeten contradictie
ik kan niet oppervlakkig zijn
liefste, lieve lievelingsvriend
het spoor dat je trok
gaat nooit meer dicht
maar hoe kan het uit zijn
als het nooit aan was
kan ik je kwijt zijn
als ik je nooit had
waarom blijf je in mij
terwijl je nooit met me was
zeg me één keer
waarom blijf ik achter
met dat gevoel van onaf