De film van me leven.


Thuis op de bank,
Of in de bioscoop gekeken.

Telkens opnieuw,
Doet het mij dat gevoel geven.

Onoverwinnelijk, verliefd.
Treurig of denkend aan het verleden.

Na een film krijg ik dat gevoel,
Jammer genoeg is dit vaak snel verdwenen.

Toch lijkt het telkens weer,
Alsof ik zelf meedeed.

Tot mijn grote spijt,
Dat ik vervolgens niets meer weet.

Bij de onoverwinnelijkheid,
Is er wel een streven.

Maar ieder nuchter mens,
Weet dat dit niet realiseerbaar is in het leven.

De liefde doet mij geven en nemen.
Of je moet single zijn.

De liefde geeft soms ook verdriet of eenzaamheid.
En dat doet pijn.

Treurig zet je vaak aan het denken,
Terug in de tijd.

Treurig zal je weinig positiefs geven.
En brengt soms meer dan alleen spijt.

Het verleden is een apart gevoel.
Soms maakte je het nog mee.

Het verleden heeft nu geen doel.
Dus je denkt verder in het heden.

Nu vertel ik hoe ik mijn films beleef.
En noem het daarom de film van me leven.