Ik sluit mijn ogen niet
Ik sluit mijn ogen niet.
Langzaam glijdt ze tussen de eenden,
altijd om het eilandje heen,
maar vaak zit ze te treuren
in het oeverriet helemaal alleen.
Wrede dingen teisteren de vijver, van het ruusbroeckpark,
twist en handgemeen.
Op een nacht, onder een heldere hemel,
werd haar partner doodgeslagen.
Tijdens de paartijd,
staart ze urenlang naar haar spiegelbeeld,
in het uistalraam, aan de overkant van het water.
roerloos en eenzaam.
Moed lieve zwaan,
treur niet meer,
want nee, ik sluit mijn ogen niet,
en bezorg je gauw een nieuwe partner.
Accepteer hem, alsjeblieft, lieve zwaan,
verstoot hem niet,
en wordt weer gelukkig
Alsjeblieft?
Dit is weer een vorm van geweld op dieren. Deze zwaan Isabelle woont al jaren in de vijver in het park in ons dorp. Op een nacht hebben jongeren haar man en kinderen dood geslagen. Men had geprobeerd een andere zwaan op de vijver te zetten om haar gezelschap te geven maar het heeft lang geduurd eer ze een andere zwaan heeft kunnen aanvaarden. Tijdens de paartijd zat ze eenzaam te staren in een uitstalraam. En dan te zeggen dat dieren geen gevoelens hebben. Dit heeft ook een paar jaar geleden in de krant gestaan. Hopelijk doe dit de meeste nadenken.
Langzaam glijdt ze tussen de eenden,
altijd om het eilandje heen,
maar vaak zit ze te treuren
in het oeverriet helemaal alleen.
Wrede dingen teisteren de vijver, van het ruusbroeckpark,
twist en handgemeen.
Op een nacht, onder een heldere hemel,
werd haar partner doodgeslagen.
Tijdens de paartijd,
staart ze urenlang naar haar spiegelbeeld,
in het uistalraam, aan de overkant van het water.
roerloos en eenzaam.
Moed lieve zwaan,
treur niet meer,
want nee, ik sluit mijn ogen niet,
en bezorg je gauw een nieuwe partner.
Accepteer hem, alsjeblieft, lieve zwaan,
verstoot hem niet,
en wordt weer gelukkig
Alsjeblieft?
Dit is weer een vorm van geweld op dieren. Deze zwaan Isabelle woont al jaren in de vijver in het park in ons dorp. Op een nacht hebben jongeren haar man en kinderen dood geslagen. Men had geprobeerd een andere zwaan op de vijver te zetten om haar gezelschap te geven maar het heeft lang geduurd eer ze een andere zwaan heeft kunnen aanvaarden. Tijdens de paartijd zat ze eenzaam te staren in een uitstalraam. En dan te zeggen dat dieren geen gevoelens hebben. Dit heeft ook een paar jaar geleden in de krant gestaan. Hopelijk doe dit de meeste nadenken.
Reacties op dit gedicht
| Marten: | Dinsdag, november 19, 2002 18:35 |
| Mooi...gedicht Domme mensen Verdrietige dieren (Herkent u dit patroon ;)) Marten |
|
| stigma: | Maandag, december 03, 2001 19:47 |
| ik vind het heel mooi hoe je de gevoelswereld van die zwaan omschrijft en misschien hebben we wel te weining oog voor het stille verdriet dat ook een dier lijden kan | |
| stigma: | Maandag, december 03, 2001 19:44 |
Over dit gedicht
| Auteur: Wendy Van de Cauter | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 03 december 2001 | ||
| Thema's: | ||