Ik had nooit gedacht dat ik jou,en de pijn die je me aandeed zou vergeten.
Want ik was voor jou op een manier als geen ander bezweken.
Ik wou alles voor je doen,ik wou alles wat ik had aan je geven.
Ik gaf je mijn liefde,en een daal van mijn leven.

Maar op deze weg kwam ik mezelf heel goed tegen.
Dat ik geloofde in die praatjes,
Dat ik geloofde wat je zei.
Ik denk soms nog steets,
Maar zij hield toch van mijn?

Waarom zou zij anders die tijd
En aandacht aan mijn hebben besteed?

maar als je van me hield dan had zij me ook wel,
bespaard van dit leed.

Je nam mijn alles af.
Mijn trots en respect voor mezelf.
Ik durfde niet meer van iemand te houden.

Omdat ik simpelweg gewoon niemand meer vertrouwde.

Maar gelukkig stond de pijn die jij me aandeed
plotseling niet meer in de weg.

En beschouw ik vooraltijd,
die ontmoeting met jou op die bewuste dag maar als pech.