Mannen...mannen haten me.

Waarom eigenlijk? ik snap er niets meer van...

De één na de ander, heb getwijfeld of ik zelf mischien verander.

Ze zijn bang van me lijkt het wel.
Of willen ze van mij niets en is het alleen maar een spel...

Als ik iets vraag aan ze maken zij er meteen een eigen verhaal van.
Ik ben in hun ogen een bazige trut opeens en dat maakt me bang...

Het lijkt wel of ik niet voor mijn eigen mag opkomen.
Ik leek geen eigen wil te hebben en dus de vrouw van hun dromen...

Pas geleden nog, een jongeman die zo verliefd zegt te zijn.
Hij scheld me uit alsof ik de vijand ben en dat doet best pijn...

Door één vraag te stellen waar ik recht op heb te denken.
Geef je me een antwoord wat me alleen maar gaat krenken...

Je kan het niet verdragen dat ik een weerwoord geef.
Is dit het nu dan waarvoor ik leef?

Trek ik alleen maar gemene bazige mannen naar me toe?
Ik word het zolangzamerhand zo moe...

Vrijgezel zijn dat is niet eens zo erg meer.
Eigenlijk geeft me dat juist rust, wel alleen maar geen hartzeer...

Hij schuift nu de schuld op mij af.
Het voelt als een welverdiende straf...

Terwijl ik er niets aan kan doen, die mannen zijn verkeerd.
Ik wil niet dat dit mijn leven beheerst...

Één simpele vraag of ik de enige ben voor hem.
Kwaadheid klonk in zijn stem...

Ik dacht dat ie trots zou zijn als ik de enige voor hem wil zijn als vrouw.
Maar integendeel, hij geeft me een fikse snauw...

En dan maar smssen dat ie hiervan baalt dat het zo loopt.
Ik weet dat ie nu op een antwoord terug hoopt...

Maar dat doe ik niet want er staan genoeg verwijten weer in het bericht.
Hij maakt het me gemakkelijk,Hij toont zijn ware gezicht...

Zielig doen maar dan ook ff een trap nageven.
Aan zo iemand wil ik mijn liefde niet meer geven...

Mannen haten me, nee ik haat ze niet.
Maar sommige mannen wel, die doen me toch zoveel verdriet...