Al die verwijten van andere, ik heb zelf ook nog recht op een bestaan.
Zal zelf mijn weg vinden, en verder leven met mijn beperkingen voortaan.
Domme opmerkingen van mensen (ben ze zat) “je ziet er goed uit” tja.. dat is maar schijn!
Ik heb leren leven met mijn dagelijkse pijn.

Van binnen wordt ik langzaam opgevreten.
Van de buitenkant….Ach, dat is één huls om de pijn en mijn geweten.
Zovele kijken ons na, maar wat zijn ze eigenlijk “ik geef je een hint”?
Geheel niets “ze hebben het allemaal te druk” en zijn hellaas allen voor de werkelijkheid blind.

Carrière workaholics wringen zich in allerlei banen.
Tijd voor de werkelijkheid “hebben ze niet” tja, ik zou me kapot schamen!
Vluchten in hun werk, geen vrije tijd meer hebben en worden humeurig.
Werkstress brengt hun over de top, en stortte in “burnout” wat treurig?

Al hebben zij geen idee wat er in mij omgaat.
Ben ik altijd wel die gene die voor hen als eerste klaarstaat.
Alleen al dat ene ding “één luisterend oor”.
Heel simpel eigenlijk, na hun verhaal kunnen ze weer even door.

Alleen “wie zijn zij”om me dan te veroordelen?
Ben altijd iemand die klaar stond voor velen!
Nu sta ik vast genageld aan de vloer…..
Valse opmerkingen, en twijfels, minachting en nog veel meer op die toer.

Er zijn er nog maar heel weinig die ik nog blindelings vertrouw.
Mijn twee dochters en mijn lieve vrouw……