Nooit meer
Nooit meer samen lachen
Nooit meer samen leuke dingen doen
Nooit meer samen spannende dingen beleven
Nooit meer samen huilen
Nooit meer elkaar helpen
gewoon omdat je niet meer wilde leven
Je dacht niet aan het verdriet dat je achter zo laten
of aan de mensen die zichzelf gaan haten
omdat zij denken dat het hun schuld is
Jij wilde weg omdat je leefde in die pijn
Je dacht niet aan de mensen die achterbleven
die jou nog steeds alle liefde geven
Ik kan het niet uitstaan
dat je het toch hebt gedaan
We hebben er zo vaak over gepraat
maar blijkbaar heeft dat niet gebaat
Is het mijn schuld?
Zei ik soms de verkeerde dingen?
of was door mij de keuze minder moeilijk
omdat ik jou gedachten stimuleerde?
Ik weet het moet
wat je hebt gedaan doet ons veel verdriet
Maar jij. . . jij bent uit je lijden verlost
wel erg dat dat je leven heeft gekost
Nooit meer samen leuke dingen doen
Nooit meer samen spannende dingen beleven
Nooit meer samen huilen
Nooit meer elkaar helpen
gewoon omdat je niet meer wilde leven
Je dacht niet aan het verdriet dat je achter zo laten
of aan de mensen die zichzelf gaan haten
omdat zij denken dat het hun schuld is
Jij wilde weg omdat je leefde in die pijn
Je dacht niet aan de mensen die achterbleven
die jou nog steeds alle liefde geven
Ik kan het niet uitstaan
dat je het toch hebt gedaan
We hebben er zo vaak over gepraat
maar blijkbaar heeft dat niet gebaat
Is het mijn schuld?
Zei ik soms de verkeerde dingen?
of was door mij de keuze minder moeilijk
omdat ik jou gedachten stimuleerde?
Ik weet het moet
wat je hebt gedaan doet ons veel verdriet
Maar jij. . . jij bent uit je lijden verlost
wel erg dat dat je leven heeft gekost
Reacties op dit gedicht
| chichi: | Vrijdag, december 07, 2001 15:53 |
| Mooi loetje, heel erg mooi, vooral die laatste 2 zinnen, die doen het 'm. take care xxx chichi |
|
| Hans Winter: | Woensdag, december 05, 2001 02:32 |
| Iemand die door gaat buigen naar de dood toe, gaat loslaten hoe hij rekening kan houden met anderen, misschien niet eens door er niet aan te denken, maar door het niet meer op kunnen brengen ervoor van richting te veranderen. Het denken vernauwt zich tot een enkel zicht, op het laatst, op het laatste. Iemand is dan nog nauwelijks terug te halen. Iedereen die nog blijft, vraag zich af of er iets gedaan had kunnen worden waardoor zijn weggaan overb |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Loetje | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 december 2001 | ||
| Thema's: | ||