Ik kus mijn roede

Ik kus mijn roede

Ik weet het, het spijt me
van je pijn
en je verdriet. Het spijt me van
de liefde, die vergaan is

-Dieper kon ik niet zinken-

Ik vertroebelde je liefdesbeeld
Vermengde het kristalwater,
wat je me zo graag gaf
met het zand, onder mijn voeten

-Alleen uit zuivere bronnen vloeit zuiver water-

Onschuld gaat verloren
Als liefde vanzelfsprekend was
waren er geen trouwe woorden
noch de angst ze uit te spreken

-Niet aleen de zee is verradelijk –

Mijn angst voor de wateren
Toch dook ik in het diepe
Verkende het mooiste, puurste
Maar zuurstof ontbrak, en bij bovenkomst
waren mijn longen geklapt

-Overmoedigheid is zelden goed-

En daar lig ik op mijn ziektebed
Geen bloemen, zij zouden verwelken
Enkel het duister omhult mij nog
zwarter dan de duivel, liefde kent zij niet

- Ach, ik kus mijn roede -

Je hoeft me niet te vergeven
-Once a cheat, always a cheat-
En wie gelooft mij nog
als ik dat ontkennen zou

Haat me niet, haat me alsjeblieft niet

Ik hou van je

Lidewij

Geschreven door

Panta Rhei

Reacties op dit gedicht

Panta Rhei vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

-XxX-sharida-XxX-:	Maandag, november 13, 2006 19:40
hoezo ben ik een zak?? en waarom is het erg ??!?!

Quando:	Vrijdag, juni 16, 2006 17:38
Mooi ja. Je moet echt wat vaker schrijven. liefs,

Unbreakable:	Vrijdag, juni 09, 2006 23:10
wat is dat? ik ben namenlijk best nieuw hier (6 dagen ofzo) hoe dan ook... prachtig gedicht. Adembenemend. Echt, een nieuw jong talent! ;-)

Over dit gedicht

Auteur: Panta Rhei
Gecontroleerd door: Anastacia
Gepubliceerd op: 23 mei 2006
Thema's: [Liefde] [Verdriet] [Eenzaamheid]