IK VOER JE MEE
IK VOER JE MEE
Ik voer je mee
naar kale woestenijen.
Een blauwe lucht
verhardt graniet,
perst leven samen
tot de laatste traan verdriet,
gelaten in de wereld
van de dood.
Ik voer je mee
naar holen,
krochten zonder licht,
waar restanten
van wat eens
de trots der aarde was,
nu ziekelijk mismaakt,
zich kruipend,
stinkend genereren,
zoekend naar elkaar.
Ik voer je mee.
Mijn reis naar,
het inferno van de ziel,
de schaamtevrije hitte
zonder passie,
het verbranden van de
leugens in de liefde,
de zuurstofloze ijlheid
van de hoop.
Ik voer je mee,
geloof…
WIL MELKER
18/08/2000
Ik voer je mee
naar kale woestenijen.
Een blauwe lucht
verhardt graniet,
perst leven samen
tot de laatste traan verdriet,
gelaten in de wereld
van de dood.
Ik voer je mee
naar holen,
krochten zonder licht,
waar restanten
van wat eens
de trots der aarde was,
nu ziekelijk mismaakt,
zich kruipend,
stinkend genereren,
zoekend naar elkaar.
Ik voer je mee.
Mijn reis naar,
het inferno van de ziel,
de schaamtevrije hitte
zonder passie,
het verbranden van de
leugens in de liefde,
de zuurstofloze ijlheid
van de hoop.
Ik voer je mee,
geloof…
WIL MELKER
18/08/2000
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Vrijdag, december 07, 2001 15:43 |
| Ik hoop dat iemand mee wil, Wil. De drie hoofddeugden geloof-hoop-liefde komen er aan het eind in omgekeerde volgorde uit. Samen zul je gaan, ook als het eind bitter wordt. Je voert haar/hem mee... waarom geen uitstapregeling voorgesteld? Mooi gedicht, ik stel het mij voor bij iemand die aftakelt. En dan ontroert het diep. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||